Dzień drugi - Memoriał Mauthausen - Grossglockner Hohalpenstrasse - reportaże i wspomnienia

Po kilkudziesięciu kilometrach droga nasza wiodąca oczywiście autostradą zaczęła skręcać na południowy zachód i powoli, acz systematycznie poczęła zbliżać się do majaczącego w oddali przedgórza alpejskiego. Krajobraz widziany przez przednią szybę busa jadącego za motocyklami stawał się z każdym kilometrem coraz bardziej urozmaicony. Droga biegła niedaleko kilku dużych jezior sprawiających wrażenie reliktów polodowcowych, bowiem nie zauważyłem żadnych budowli przypominających zapory wodne. Niebawem dotarliśmy na obrzeża Salzburga, gdzie obwodnicą dotarliśmy do wylotu doliny Salzach, która miała stanowić kierunek dalszej naszej jazdy.

Minęliśmy znane z kompleksu skoczni narciarskich Bischofshofen oraz nieco większy Sankt Johann im Pongau i kilka kilometrów dalej skręciliśmy wraz z towarzyszącą od Salzburga rzeką Salzach wyraźnie na zachód, by po dalszych kilkudziesięciu kilometrach osiągnąć miejscowość Bruck. W tej miejscowości ma początek Glocknerstraße, krajobraz zmienił się na górski, zaś na widocznych z szosy szczytach pojawił się śnieg. Kilkanaście kilometrów dalej dotarliśmy do miejsca, gdzie przy bramkach kasowych (dalej jest droga płatna) rozpoczyna się właściwa Großglockner Hochalpenstraße.

Od tego momentu droga staje się znacznie węższa i zaczyna się bardziej stroma, by po kilku kilometrach zaskoczyć  serpentynami. Moje emocje sięgnęły zenitu z powodu wyraźnego zmniejszenia tempa podjazdu. Powód tego jest nader prosty, bus techniczny którym podróżuję jest załadowany po brzegi nie tylko bagażami motocyklistów, lecz również żywnością „na wszelki wypadek”, niezbędnym sprzętem potrzebnym przy ewentualnych awariach motocykli, czy też np. sztandarem stowarzyszenia, wieńcami i zniczami potrzebnymi podczas wizyt na cmentarzach żołnierzy polskich we Włoszech itp. Wszystko to spowodowało, że dość wcześnie kierujący busem Sebastian musiał zredukować bieg do „jedynki”. Pojazd jednak powoli bo powoli, ale z uporem wdrapywał się coraz wyżej i wyżej. Po drodze mijali nas motocykliści z grupy, która o wiele później ruszyła z miejsca poboru opłat.

Ostatnie sekwencje serpentyn to jazda powyżej granicy lasu z coraz rozleglejszym widokiem na liczne trzytysięczniki widoczne z Großglockner Hochalpenstraße. Po kilkudziesięciu minutach mozolnego podjazdu dotarliśmy do miejsca widokowego poniżej restauracji Fuschertörl leżącej na wysokości 2430 metrów, gdzie zatrzymali się wyprzedzający nas motocykliści. Widok z tego miejsca był przedni. Przed naszymi oczami jawiło się kilkanaście szczytów powyżej 3000 m n.p.m. Najbardziej imponująco wyglądała grupa szczytów z piramidą Sonnenwelleck (3261 m) na pierwszym planie, za nim po prawej stronie Fuscherkarkopf (3331 m), zaś zza tych dwóch szczytów po lewej stronie wychylał się dwuwierzchołkowy, najwyższy szczyt Alp austriackich – Großglockner (3798 m). Na prawo od nich można było podziwiać łańcuch trzytysięczników, że wymienię (od lewej strony) Breitkopf (3154 m), dalej lodowiec Nördlicher Bockkar Kees, podobny nieco do szafy Hohe Dock (3348 m), kolejny lodowiec Hochgruberkees i wreszcie obły szczyt Vorder Bratschenkopf (3397 m).

W miejscu, w którym zatrzymaliśmy się, obok restauracji znajdowały się maszty i na jednym z nich zawisł proporzec Stowarzyszenia Motocyklowego Monte Cassino Intermarium. Obok zaś, na niewielkiej platformie widokowej uczestnicy rajdu pozowali do pamiątkowego zdjęcia.

Motocykliści, żądni jeszcze większych wrażeń, postanowili wyjechać jeszcze wyżej, na parking położony na wysokości 2571 m n.p.m. o nazwie Edelweißspitze, co im się udało. Sebastian, kierowca busa technicznego zadecydował, żę nie będzie się pchał wyżej i skierował auto jakby w dół. To „jakby” było na miejscu, gdyż okazało się, żę po chwilowym zjeździe droga zaczęła się znowu piąć w górę. I pięła się, pięła... Oczom moim ukazał się wlot do tunelu o nazwie Mitteltörltunnel. Za nim trawersami o tendencji dalej wznoszącej trzeba było pokonać jeszcze dwa-trzy kilometry, by dotrzeć do najwyższego punktu Großglockner Hochalpenstraße, mianowicie tunelu Hochtor leżącego pod przełęczą o tej samej nazwie (wysokość to ponad 2550 m n.p.m.). Na portalu tunelu widnieje napis po łacinie „in te domine speravi” co w dowolnym tłumaczeniu może oznaczać, że wjeżdżający od tej strony mają pierwszeństwo. Ciekawe, prawda?

Dopiero po przekroczeniu tego miejsca droga zaczęła się wyraźnie obniżać licznymi serpentynami i trawersami. Na tzw. patelni jednej z serpentyn odbijała droga, będąca integralną częścią Großglockner Hochalpenstraße wiodąca do Kaiser-Franz-Josefs-Höhe, czyli potężnej budowli z jeszcze większym zapleczem parkingowym, będącej czymś w rodzaju hotelu górskiego. Widok z tego miejsca zatyka dech w piersiach, bowiem u stóp rozciąga się cofający (niestety!) lodowiec Pasterze, zaś nad nim wisi ogrom Wielkiego Dzwonnika (Großglockner). Wielka szkoda, że nie dane nam było zboczyć o te kilka kilometrów i jeszcze na dodatek, przy tak pięknej pogodzie, jak doświadczyliśmy. Może następnym razem?